Parelmoer

Al van toen ik pas kon lezen, was ik geïntrigeerd door overlijdensberichten in de krant. Welk leven schuilde er achter een foto, een naam, een geboorte- en sterfdatum? Het levensverhaal van onbekenden heeft me altijd mateloos gefascineerd.

In het voorjaar van 2024 had ik het voorrecht om bijna 2 weken onafgebroken aan het sterfbed door te brengen van mijn laatste nog levende grootouder, mijn liefste oma. Ze was 96 en levensmoe sinds de dood van mijn opa 9 jaar eerder.

Het overlijden van oma viel in een moeilijke periode op persoonlijk vlak. Twintig jaar had ik als leerkracht Nederlands in het middelbaar onderwijs gewerkt, maar ik voelde al een hele tijd dat ik aan een nieuw hoofdstuk wilde beginnen.

Na de dood van oma vielen de stukjes van mijn puzzel eindelijk in elkaar. Ik had altijd al willen schrijven. Wat als ik dat kon combineren met iets betekenisvols doen voor rouwende families?

Parelmoer is een ode aan mijn opa Jef Neyens (1925 - 2015) en vooral aan mijn oma Annie Geebelen (1927 - 2024). Ze maakte zich nooit op en gebruikte zelfs geen enkele keer in haar lange leven lipstick. Als er ergens een feestje was, droeg ze echter wel steeds haar parelsnoer.

Mijn oma en opa hebben een zeer belangrijke rol in mijn leven gespeeld en ik ben ontzettend dankbaar dat ze zo oud zijn mogen worden. Ze vingen me op als mijn ouders moesten werken en ook later, toen ik allang op eigen benen stond, kon ik altijd bij hen terecht.

Tegelijkertijd verwijst Parelmoer naar die typische kleur van parels. Het is een rustige kleur die eenvoud, maar ook sterkte en kracht uitstraalt. Zo wil ik met persoonlijke, eenvoudige en toch krachtige teksten zorgen voor een blijvende herinnering aan jouw dierbare overledene.

Met Parelmoer wil ik mee een antwoord bieden op de groeiende vraag naar een persoonlijkere aanpak bij afscheid. Het taboe dat toch nog hangt rond het levenseinde wil ik mee helpen opheffen.